240 εξωτερικοι φρουροι κορυδαλλου: 2013

Η Ελλάδα διανύει μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας της, κλυδωνιζόμενη μαζί με το ευρωπαϊκό καράβι προς τη μεγάλη δίνη που οδηγεί στην άβυσσο και το κοινωνικό χάος.

Παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης και του υπουργού Οικονομικών κ. Στουρνάρα η χώρα μας δεν μπορεί να ξεφύγει από τη δαμόκλειο σπάθη της βαθιάς ύφεσης και βυθίζεται ολοένα και πιο πολύ.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι

Τις τελευταίες ημέρες, με τους ελεγκτές της τρόικας να εκβιάζουν, βρίσκεται περισσότερο από όλα στην επικαιρότητα το θέμα μεγάλου αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων. Ένα θέμα που επανέρχεται κάθε φορά που υπάρχει στέρηση εσόδων και αποδεικνύονται αναποτελεσματικά τα μέτρα λιτότητας και περικοπών. Η σκέψη είναι να αποχωρήσουν 25.500 μέσα στο 2013 και 150.000 μέχρι το 2015. Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης δείχνει να ανθίσταται σε μια ολοκληρωτική άποψη περί απολύσεων, χαμένος όμως μέσα στις αντιφάσεις της συγκυβέρνησης και της δικής του προσωπικής πορείας, που εν μέρει αναιρείται από τον τρόπο που καλείται να πάρει αποφάσεις στην κυβέρνηση που συμμετέχει.

Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς με την επικοινωνιακή δύναμη που απέκτησε μετά το επιτυχημένο, στα επιχειρηματικά και μόνο, ταξίδι στην Τουρκία δήλωσε πως θα δώσει αγώνα για να μην απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι. Μια θέση που όμως δυστυχώς μπορεί να αποδειχθεί «πουκάμισο αδειανό», αφού άσχετα με τις καλές προθέσεις υπάρχουν και οι υπογραφές. Το ερώτημα που προκύπτει από όλη τη συζήτηση για τις απολύσεις στο Δημόσιο είναι ένα: γιατί οι κυβερνώντες δεν απολύουν τους επίορκους και αυτούς που διορίστηκαν με πλαστά πιστοποιητικά και ταυτόχρονα να αναδιαρθρώσουν τη δημόσια διοίκηση με το υπάρχον προσωπικό προς όφελος των πολιτών; Δεν ανακαλύψαμε την Αμερική, εξάλλου το λένε και οι ίδιοι, απλά αρκεί να την οργανώσουμε.

Έχουν συνυπολογίσει οι τροϊκανοί και η κυβέρνηση το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που θα επιφέρει μια τέτοια αλλαγή; Αυτοί οι άνθρωποι έχτισαν τη ζωή τους πάνω στη δουλειά τους, όπως όλοι μας άλλωστε, και θα κληθούν να αναζητήσουν δουλειά στον ιδιωτικό τομέα που πλήττεται και αυτός βάναυσα από την ύφεση και την ανεργία. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι που κρατούν ένα κομμάτι της αγοράς ζωντανό αφού μπορούν ακόμα να προϋπολογίζουν τα έξοδά τους και να κάνουν τις αγορές τους, παρά τις περικοπές; Δεν ισχυριζόμαστε ότι όλα δουλεύουν σωστά στο δημόσιο ούτε υπερασπιζόμαστε πολιτικές και πρακτικές που διαιωνίζουν το πελατειακό σύστημα. Απλά σκεφτόμαστε ότι πρέπει να υπάρξει μια πραγματική κάθαρση, να εξορθολογιστούν η λειτουργία και οι δαπάνες και να περιοριστούν οι προσλήψεις στις πραγματικές ανάγκες του κράτους και της χώρας. Τα πράγματα στο Δημόσιο μπορούν να αλλάξουν χωρίς εργασιακούς «Καιάδες».

Οι επιχειρήσεις

Ο άλλος τομέας που πλήττεται και στο όνομα του οποίου γίνονται οι μεταρρυθμίσεις, είναι η αγορά και οι επιχειρήσεις. Τι δεν έχουμε ακούσει για τον υγιή ανταγωνισμό, για καινοτόμο επιχειρηματικότητα, για εξάλειψη των παθολογικών φαινομένων του παρελθόντος;

Το πρόβλημα όμως που παραμένει και δεν βλέπουμε φως είναι η ρευστότητα. Οι τράπεζες έχουν κλείσει τις στρόφιγγες της χρηματοδότησης. Μικρές επιχειρήσεις κλείνουν γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε το νοίκι. Οι αλλαγές στην καταβολή του ΦΠΑ έχουν φέρει σε απόγνωση τους επιχειρηματίες. Εργοδότες αναγκάζονται να απολύσουν τους επί χρόνια έμπιστους και εργατικούς υπαλλήλους τους, με τους τελευταίους να μην μπορούν να βρουν δουλειά πουθενά. Οι δημόσιες δαπάνες για έργα που θα δραστηριοποιηθούν εταιρείες μειωμένες, έως ανύπαρκτες. Δεν φτάνουν πια οι εξαγγελίες για την επιχειρηματικότητα και τα φιλόδοξα σχέδια επιστροφής στον πρωτογενή τομέα, που όντως χρειάζεται και πρέπει να δρομολογηθεί, για να μπορέσει να αντιμετωπισθεί το ζοφερό παρόν και άμεσο μέλλον.

Η πολιτική και οι πολιτικοί

Το μεγάλο ερώτημα είναι αν υπάρχουν περιθώρια για την πολιτική και τους πολιτικούς εκτός του Μνημονίου. Μόλις χθες το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, απόντος του Γιάννη Στουρνάρα, «τα άκουσε» από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Οι κκ. Σταϊκούρας και Μαυραγάνης είχαν επίγνωση ότι θα αντιμετωπίσουν μια δικαιολογημένη επίθεση από τους βουλευτές, οι οποίοι μεταφέρουν τις αγωνίες των πολιτών αλλά και τις δικές τους αφού τις περισσότερες φορές ψηφίζουν πράγματα που διαφωνούν. Στη ΔΗΜΑΡ, το άλλο συγκυβερνών κόμμα, η κοινοβουλευτική ομάδα, εκτός «φαεινών» εξαιρέσεων βράζει ενώ ακόμη και στο αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ, αφουγκράζονται την κραυγή της κοινωνίας,

Η αντιπολίτευση, κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, μιλούν πιο συγκροτημένα για μια διαφορετική πολιτική εκτός Μνημονίων, παραπατώντας όμως πάνω στη δική τους πολιτική κινούμενη άμμο αλλά και στον κλοιό που έχει επιβληθεί από τους δανειστές. Το σίγουρο πάντως είναι ότι χωρίς εναλλακτική πολιτική που θα λαμβάνει υπόψη της όχι μόνο τη διεθνή αλλά και την εγχώρια κατάσταση, για να το πούμε λαϊκά, το πράγμα δεν προχωράει…